Trudno jest stworzyć uniwersalny ranking najtrudniejszych języków, wiele zależy bowiem od tego, gdzie mieszkamy i jakim językiem się posługujemy
Zwykle łatwiej przychodzi nam nauka języków, które pochodzą z tej samej grupy językowej co nasz język ojczysty – w przypadku Polski są to języki indoeuropejskie. Z uwagi na podobieństwo językow łatwo jest nam się porozumieć, nawet bez znajomości danego języka, z Czechami czy Słowakami, podczas gdy nic nie zrozumiemy na przykład z języków azjatyckich. W kręgu kultury łacińskiej łatwo przychodzi nam nauka języków, które wywodzą się z łaciny ze względu na istniejące podobieństwa – mózg, ucząc się nowego języka, szuka analogii do rodzimej mowy.
Można jednak wyodrębnić języki, których struktura jest bardziej skomplikowana od innych – mają bardziej złożoną gramatykę, trudniejszą odmianę przez przypadki, czy dużą odmienność między wymową, a pisownią. Jakie języki można uznać za wyjątkowo trudne? Poniżej przedstawiamy subiektywny ranking języków, które wiele źródeł uznaje za najtrudniejsze.
Arabski
Jest uznawany za jeden z najtrudniejszych języków świata. Trudności sprawia odmienny od łacińskiego alfabet oraz fakt, że wyrazy czytamy z prawej strony do lewej, zamiast z lewej do prawej. Skomplikowana jest także gramatyka – w języku arabskim występują trzy przypadki odmiany rzeczowników, trzy liczby, dwie płcie oraz trzy ,,stany’’. Ułatwieniem jest natomiast niewielka liczba czasów – tak jak w języku polskim występuje czas przeszły, teraźniejszy i przyszły. Problemem jest natomiast niewielka ilość samogłosek, co utrudnia wymowę. Język arabski nie posiada także zapożyczeń z języka łacińskiego, co sprawia, że słownictwa trzeba się uczyć ,,od zera’’.
Węgierski
Największą trudnością jest nauka przypadków – występuje ich 35, zmieniają brzmienie słowa pomimo takiego samego rdzenia. W języku węgierskim występuje aż siedem samogłosek, z których każda posiada swoją długą i krótka wersję, które są bardzo trudne do wychwycenia przez obcokrajowców. Dodatkowym utrudnieniem są przyimki, występujące po rzeczownikach. Prosta jest natomiast wymowa, która jest identyczna, jak pisownia.
Chiński
W naszej kulturze uchodzi za synonim trudnego i niezrozumiałego języka. Trudności sprawia przede wszystkim pisownia – w chińskim alfabecie występuje kilka tysięcy znaków. Co prawda gramatyka jest prosta – nie występuje w niej odmiana przez przypadki – jednak wymowa sprawia obcokrajowcom wiele trudności. Akcentowanie niektórych wyrazów w języku chińskim może bowiem zmienić cały kontekst zdania. Jedno słowo może mieć wiele znaczeń, które zmieniają się w zależności od akcentu, z jakim je wypowiadamy.
Japoński
Podobnie jak w języku chińskim, główną trudnością jest pisownia i nauka dużej ilości znaków. Inna niż w języku polskim jest również budowa zdania – w języku japońskim orzeczenie jest umieszczane na końcu. Dla obcokrajowca dużym wyzwaniem przy nauce tego języka jest rozbudowany system formuł grzecznościowych. Naukę ułatwia za to duża ilość zapożyczeń z języka angielskiego.
Fiński
Mimo, że Finlandia jest krajem położonym w Europie, język fiński znacząco różni się od innych języków europejskich – zarówno pod względem słownictwa, jak i gramatyki. Często jedno słowo posiada kilka różnych znaczeń, w zależności od kontekstu. Język ten posiada aż 7 przypadków, nie występuje w nim natomiast czas przyszły i rodzaje, co dodatkowo utrudnia naukę.
