Język flamandzki jest belgijską odnogą standaryzowanego narzecza niderlandzkiego
Jest to urzędowy język w Regionie Flamandzkim oraz – obok francuszczyzny – jeden z oficjalnych języków w Regionie Stołecznym Brukseli. Choć flamandzki i niderlandzki są do siebie podobne, występują między nimi pewne różnice (w zakresie fonetycznym, leksykalnym oraz gramatycznym), które nie pozwalają na jednoznaczne utożsamianie ze sobą tych języków.
Rozbieżności między narzeczami nie są jednak na tyle znaczące, by uniemożliwić zrozumienie sensu konwersacji czy zniweczyć próbę porozumienia. Mianem flamandzkiego określa się także południową odmianę języka niderlandzkiego. Ze względu na podobieństwo nazwy bywają stosowane wymiennie.
Język niderlandzki na świecie
Termin “język niderlandzki” oficjalnie wszedł w użycie na skutek unii językowej, która uczyniła go dialektem oficjalnym w Holandii, we flamandzkiej części Belgii oraz w Regionie Stołecznym Brukseli. Język niderlandzki napotkać można również w północno-wschodniej Francji oraz na zachodnim pograniczu Niemiec. Poza granicami Europy występuje on także na terenach Surinamu, dawnych Antyli Holenderskich i Aruby. Na całym świecie posługuje się nim niecałe 30 milionów osób, z czego na terenie Europy około 16 milionów w Holandii oraz 6 milionów w Belgii.
Geneza języka niderlandzkiego
Język niderlandzki wywodzi się spośród języków zachodniogermańskich (tak samo jak język angielski czy język niemiecki). Sama geneza niderlandzkiego sięga narzecza dolnofrankońskiego. Język ten kształtowany był przez germańskie plemię Franków, a w mniejszej części Sasów oraz Fryzów, co doprowadziło z biegiem historii do dostrzegalnego podobieństwa pomiędzy mową Niemców i Holendrów.
Choć niektórzy badacze doszukują się początków piśmiennictwa w reliktach z IX wieku, X-wieczne „Psalmy Wachtendoncka” powszechnie uznawane są za pierwsze znane dzieło zapisane w języku niderlandzkim, a jednocześnie za oficjalny początek tego języka. Jeśli chodzi o najwcześniejsze przesłanki, świadczące o jego zalążkach, sięgają one VII wieku.
Powstający język rozwijał się dynamicznie – wyróżniono osiem etapów jego ewolucji w przeciągu ok. 800 lat (1150-1950): okres staroniderlandzki (przed rokiem 1150), okres średnioniderlandzki, wczesny okres średnioniderlandzki, późny okres średnioniderlandzki, okres wczesno-nowo-niderlandzki, starszy okres nowoniderlandzki, młodszy okres nowoniderlandzki oraz współczesny język niderlandzki (po roku 1950.) Periodyczne ujęcie rozwoju języka zależne było od najważniejszych wydarzeń historycznych, tła społecznego i wielu innych czynników pozajęzykowych.
Język niderlandzki – ciekawostki
Etymologicznie nazwa „niderlandzki” pochodzi od duńskiego słowa „neder”, który przypomina angielskie słowo „nether”, a z holenderskiego znaczy „dolne ziemie”. Najtrudniejszym do wymówienia dźwiękiem w holenderskiej mowie jest „g” (fonetycznie „khgkh”.) Znany w Holandii żart głosi, iż w trakcie II Wojny Światowej niemieckiego szpiega rozpoznać można było już po przywitaniu („Dzień dobry” to „Goeie morgen”).